Jeg gikk en tur på stien..

.. og søkte skogen ro.

Etter at eg hadde vore 5 veker i Bulgaria var det godt å kome heim. Me hadde vore i lag med folk heile tida. Eg hadde tenåringar rundt meg med liv og røre. Då var det godt å kome heim til stille og ro.  Eg hadde mest gnagsår i øyrene, så fred og ro stod høgt på ynskjelista.

For å få heilt ro måtte eg på heia. Og denne helga var værgudane på mi side.  Eg vart avlevert på Torgålen av Anne. Me sat ute i sola, slappa av og såg sola gå med bak Hestafjellet, før Anne gjekk vidare. Så var eg åleine til søndagen då eg fekk kaffigjester. 

Heilt ro er det ikkje der heller. Det rek folk forbi. Det kom ein ung kar som skremde vettet av meg. Eg trur eg skremde vettet av han etterpå ;) Ellers såg eg folk på avstand og naut skogens ro.

Det er mest fullt i Hiimsvatnet ennå dei tappar det dei har lov til og vel så det.

Mens eg gjekk ein tur på stien såg eg mykje fint. I og med at eg må sjå kor eg trør ser eg meir av både fauna og flora. På myra veks fine liljer, som denne.

 

Denne blomen er særs interessant. Den er kjøttetande. Eit  dårlig bilde.

 

Inkvan hadde vore før meg. Eg fann kun 5 molter på myra mi.

 

Ungane kalla dette gullbær når dei var små. Lett å forstå.

Her "leikar" to sommarfuglar seg i sola.

På Torgålen heng dette minnet etter far. Denne capsen kjøpte eg til far i Canada det året han blei 67  Det blei favorittcapsen hans. Siste gong han var på Torgålen hengde han den frå seg. Då visste han at han ikkje kom til å bruke den meir.

Kantareller nok til ein god middag.

Eg gjekk småturar i nærområdet og hausta inn mat. Kantareller og bær. Eg laga meg  blåbærlappar. Det var vellykka. Eg åt blåbær i så store mengder at eg trur synet held denne vinteren og.

                          Her ser de resultatet: ris, kantareller og steikt kjøt

       Det er viktig å følge fjellvettreglane når ein går i heia. Meld frå kor du går!

 
Og jammen fekk eg besøk.

Søndagen kom det innrykk. Eg og Kari blei sittande og lese i hytteboka frå når me var unge og ferierte på hytta. Me lo og kosa oss og fann ut at me hadde ein enkel humor.   Det gjekk mykje på floger. Dei pla å tyte fram påsketida når me varma opp hytta.

Mellom anna stod det, sitat Liv:  - Me ete møkje løye me, men me har suppe oppi for å gjøyme det!