Det me veit er at dugnad gir ei god kjensle. Me har hjulpe til. Dugnad kan vere fysisk arbeid, der ein stiller opp og jobbar. Dugnad kan vere å bidra til dugnad. Til dømes å gi lopper til eit loppemarknad. Det er bra for dugnadsånda og for miljøer, gjenbruk.
(bilde frå internett)
Ikkje minst bidrar dugnaden til sosialt samvær. Det er kanskje den einaste gongen i året du verkeleg set ned og pratar med naboen over gjerde.
Den norske dugnaden er gammal. Når folk bygde seg hus, eller løe i eldre tider, vart det innkalla til dugnad. Så var det sjølvsagt at alle i same bedelag møtte. Framleis lever ordet og aktiviteten "tåkedogne". Så kan de gjette kva det er.
Me har ein felles norm og felles stolthet. Me er like, me gjer same ting, saman, samstundes. Det er noko anna enn veldedighet.
Eg har sagt det før, og seier det sikkert igjen:
La dugnaden leve!
Helt enig: dugnad er verneverdig! Men særnorsk er den ikke. Jeg har vært så heldig å bo og reise mye i USA og Sør-Amerika de siste årene, og hos amish-folket i USA opplevde jeg at hele lokalsamfunnet deltok i gjenreisinga av en låve som hadde brent ned; mange dyktige og flittige hender som på kort tid bygde opp igjen naboens låve. Også i Latin-Amerika er det vanlig mange steder å gå sammen om å hjelpe hverandre f.eks for å rydde strendene, arrangere festivaler og lage mat på felleskjøkken (s.k Ollas comúnes). Så dugnadsånden fins heldigvis mange steder i verden! mvh, Janne B
SvarSlettHei janne B! Amishfolket visste eg om, men kom ikkje på dei i farten. De lever litt alene. Men det du skrev om Latin amerika var nytt.
SvarSlettTakk for at du delte det med meg :) Hurra for dugnadsånden!