Rehabilitering kan vere så mongt. Me skal slite og trene, kvile og ete. På arbeidstove fekk me trene fingrane. Då kunne det kome fram så mongt. Det var mange kreative sjeler i vonde kroppar.
Eg sette fingrane mine i hengebjørka, og tilslutt fekk eg eit hjarte ut av det.
Beckham og eg! Me er begge henfalne til sportsteiping. Dette gjorde underverk. Eg dansa meg bortover gongane med dette på. Eg skjønar godt at sportsutøverane blir gode når dei brukar kinesiotape.
Eg måtte trene fingrane. Eg fekk i oppdrag å finne ut korleis me lagar slike. Det var berre ein fysioterapeut som kunne dette, og ho skulle kome inn og såg korleis det gjekk etter nokre dagar. Eg måtte bruke både hovud og hender. Dei første forsøka kalla me Ryfylkeroser, for slike hadde dei aldri sett før. Tilslutt, den nest siste dagen klarte eg å knekke koden. Eg lage tre perfekte roser. Her ser de to av dei.
Steikje fine legger! Dagens teiping går i turkis og rosa. Me hadde fem fargar så me kunne kombinere etter ønske.
Vel heime etter 4 vekers pause. Alt var sett på vent, så det var berre til å sette i gong med å vere sjukepleieadministrator for alle i heimen. 9 avtalar, alle på tre dagar. Det var 4 dagers arbeid å få denne kabalen til å gå opp. Då var eg klar for rehab att, men så måtte eg få unna jula først...
Medalja har ei bakside. Den er ikkje like fin. Etter teiping i lange banar kjem ein heim til "the real world". "Teiping, ja me kan nå alltids prøve", seier dei som strekkjer meg. "Men du må lære oss" Så her er provet på at eg sov i fysioterapitimen på rehaben. Eg fekk ei gedigen vannblemme, for teipen vart sett for fast. Kvifor skjer dette med meg, og ikkje Beckham?
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar